Mula nang sumakabilang-buhay ang kalahati ng aking buhay na si 6270, na hanggang sa ngayon ay hindi ko pa nareresurect, ay kalahati nalang ang natitira sa aking buhay. One-fourth na bahagi nito ay si bestfriend TV.

Pero kinailangan ko siyang lisanin upang makipagsaalaran sa siyudad. Tama, “siyudad”, as in CITY. Kaya, keri lang. Marami naman katulad niya o mas higit pa ng matatagpuan ko sa siyudad.

Hindi nga ako nabigo, napakarami nila. At walang aparador sa likod kahit ga-dingding ang mga lapad, di tulad ng sinakripisyo kong iwanan sa bahay sa probinsya. Napakarami nga nila kahit sa mga kalye, pwera sa bago kong tinitirhan. Muli, nabawasan na naman ang aking buhay. ¼ nalang ang natitira. Hingalong-hingalo na ako. Wala na ang aking mga entertainer. Hell boring ang bumabalot sa aking araw-araw na buhay ngayon.

Mabuti nalang at kahit papaano, sinalba ako ng radyo. Ang tanging entertainment showcase namin sa bahay. At ang radyo sa siyudad ay nandadaig ng telebisyon kung padamihan lang naman ng estasyon ang labanan. Hindi ka magsasawa.

Kahit mayat-maya mong pihitin kung umay ka na sa genre ng tugtog ng unang estasyong tinambayan mo. Mula sa pinaka-classic na music hanggang sa pinaka-“in”. Mula sa pikamaiingay na tugtog, hanggang sa mararahang kundiman at instrumentals. Napakakwela ng mga pakulo tuwing patalastas. Napakomik ng mga DJ. Kung hindi ka hahagikgik sa katatawa, mapapa-emote ka sa mga musika.

Kahit papaano ay updated na din ako sa mga balita kahit dinadaan ko nalang sa imahinasyon ang pagkakasalaysay ng reporter sa ka lubha ng mga bagyo at siksikang trapiko.

Sa radyo ko rin unang na-exerience first hand ang first-ever “4D Scene”. Habang ikinikwento kasi ng DJ ang drama-lovestory ng mga sumusulat ng kwento ng buhay nila sa programa niya eh daig pa ang 3D ng pagsasabuhay ng aking imahinasyon sa kwento. Dagdag pa ang mga nilalapat ng DJ na napaka-angkop na kanta. Parang nilikha para sa buhay ng mga namahagi ng kanilang kwento.

Akalain mo din bang sagap ng radyo ang mga estasyon ng telebisyon? Kaya tuwing palabas na ang game-shows sa TV ng kapit-bahay, sinasabayan din namin sa radyo at saka nilalakasan ang volume. Saka kami magtatawnan ng malakas na parang kitang-kita namin ang mga patawang eksena. Papalakak tuwing matatapos ang mga intermission na parang hangang-hanga sa makulay at mahusay na pagpapakitang-gilas ng mga tauhan. Makikisimpatya na parang minamalas ang mga nararanasan ng mga audience.

Minsan narinig kong nagdadaldalan ang mga DJs tungkol sa itatagal ng radyo sa ating henerasyon. Malakas ang paniniwala nilang papanaw nalang daw sila pero mananatili pa ring buhay ang radyo.

Kung sa bagay, naaalala ko pa noong nasa mga unang taon ko pa sa elementarya, Hindi pa uso ang TV sa amin noon. Sa radyo kami nakikinig ng mga drama. Mahusay na ang mga pagsasadula noon. Nakailang palit na kami ng telebisyon mula sa maliit na black-and-white hanggang sa papalaking de-kolor na ang mga palabas. Pero kahit ganon na kalayo ang narating ng teknolohiya, na kahit may computer na, na kayang sapawan ang radyo, pahayagang imprenta at telebisyon, nananatiling buhay ang tunog ng ating kinalakhang radyo. Sa katunayan nga ay lalo pa itong umunlad at hindi maipagkakailang lumawak pa ang kanilang impluwensiya.

Gaya nga din ng sinabi ng mga DJs na aking napakinggan, kumapara sa ibang uri ng media, ang radio ay isa sa mga pinaka-accessible, lalo sa mga lugar na liblib. Ultimo cellphones o portable music players ay may access sa radio. Hindi naman magdadala ng TV ang mga magsasaka sa bukid upang makibalita sa panahon. Ang badoy naman ng ganon.